Myślała, że swoim spokojem uleczy Jego poranioną duszę. Myślała, że witając Go w progu uśmiechem, zarazi Go radością. Myślała, że swoją miłością nauczy Go kochać. Myślała, że biorąc winy na siebie, załagodzi Jego gniew. Wszystkie jej myśli krążyły wokół tego, jak myśleć, jak przewidzieć, jak stąpać, jak oddychać, żeby nie zakłócić obrazu świata, który On sobie stworzył. I jak bardzo by się nie starała ... 

A więc najpierw przestała mówić, potem przestała myśleć, potem czuć. Nie była spokojna,  nie śmiała się, nie starała, nie brała win. Nie była. 

A On przecież kochał. Tyle razy powtarzał. Oczekiwał w zamian. Przecież przeprosił, starał się, kochał. Potem znów przeprosił i starał się, i kochał. I kochał. I odszedł.

Myślała, że już nigdy nie pokocha. Przecież jest już mądra, rozsądna i stanowcza. I już nigdy nikt...

A teraz ... teraz nosi plecak pełen niedokończonych wierszy,  głowę pełną myśli i nieposkromionych marzeń, serce, pełne tęsknot i smutków.  Na chłopski rozum, kocha. Na głupie serce, kocha. Na dziecięcą naiwność, kocha. I choćby nie wiadomo jak pragnęła, pewno nigdy nie powie swojej miłości "kocham cię",  bo strach.

A jeśli kiedyś się zakocham,
którejś jesieni, jakąś wiosną,
pewno nie będę mogła jeść,
skrzydła u ramion mi wyrosną.
I będzie serce walić w pierś,
na odgłos kroków listonosza,
kiedy zakocham się na śmierć,
kiedy dopadnie mnie tęsknota.

A jeśli kiedyś się odkocham,
innej jesieni, inną wiosną,
znowu nie będę mogła jeść,
kule przy nogach mi urosną.
I serce nie będzie więcej drżeć,
nie wyjrzę też za listonoszem,
kiedy odkocham się na śmierć,
kiedy zabijesz mą tęsknotę.

Lecz jeśli kiedyś się zakocham,
zaszumi las - kocham!
zaśpiewa wiatr - kocham!
zakwitnie sad w moich tęsknotach,
bo kocham ...
... kocham
kocham ... !

To nie jest zwykły akt agresji,
to regularna, krwawa miłość,
w zaciętych ustach ostre słowa,
i nie ma miejsca tu na litość.

Nikt nie wywiesza białej flagi,
kolejne armie w ogniu giną,
raz moje wojska idą na przód,
raz twoje są za pierwszą linią.

I nie ma hasła do odwrotu,
liczy się atak, moc i szybkość,
bo w takiej walce trzeba wygrać
wojnę o wielką, wolną miłość.

Dzień dobry, Kochani. Dawno mnie tu nie było, ale jakoś tak... weny brak. Nie znaczy to jednak, że nie żyję. Żyję, żyję i to całkiem intensywnie. Byłam na przykład na koncercie Andre Rieu i Jego orkiestry w Łodzi. Jeśli ktoś kiedyś będzie miał okazję uczestniczyć w takim wydarzeniu, to niech się nie waha. Mój ulubiony Second Waltz zagrali już na początku występu. Posłuchajcie, niesamowite przeżycie!

Zdjęcia też nadal robię, ale przyznam bez bicia, zdradzam Was z FB. Częściej tam coś wrzucę, niż tu. Mea culpa.... W ramach przeprosin zatem:

Pan kos z obiadem.

Pan mazurek, z obiadem.

I pan drozd w poszukiwaniu obiadu...

A w środę z koleżanką Grafomanią, czyli Martą, ruszamy na podbój Nieba. Niebo, jak się okazuje, leży całkiem niedaleko mnie, jakieś 120 km od mojej wsi. Tak więc postaram się zdać Wam relacje, jak tam jest.... ;) O ile będzie mi się chciało stamtąd wracać :)

Miłej niedzieli, Robaczki :)

Pytamy naszej podopiecznej:
-Luizka, a co było na obiad?
-.... zupa... i drugie danie....
- ok, ale co na drugie danie?
-noo....(chwila namysłu) ... mięsko, suruwka... i ziemniaki - odpowiada z zadowoleniem.
Niezrażenie drążymy dalej:
- a zupa jaka?
- czerwona!

Bo politykiem to trzeba się jednak urodzić, prawda?

A poza tym inna moja koleżanka wróciła w okolicę:

Miłych przed- Świat, Kochani :)